Obljetnica Bljeska: Pljesak za Kosor, Josipoviću “ua”

koliko vidim tema je vraćanje zadužbine jugoJosipoviću a ne četničko-komunistička propaganda, jugoJosipović nije morao dugo čekati da mu narod pokaže da nije tako omiljen kako si je umislio on i mediji koji ga glorificiraju, ukoliko bi se pojavio na Blajburškom polju tek tada bi vidio i čuo snagu huka protiv njega i njegovih komunjara....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

koltrina...............♥.♥.♥.♥.♥.

01.05.2010. u 18:12h profesorzag je napisao/la: KPJ, skidam im kapu do poda. ********************** Ne vrijeđaj i ne sprdaj se sa hrvatskim braniteljima, ti smeće dezertersko !

TKO JE ONO IZDAO VUKOVAR...???..kako se zvao...??? ------------------------------------------------------------------- 01.05.2010. u 18:23h Agramer198 je napisao/la: Ček jel su ova imena kaj ih ti stavljaš imena onih kaj ste pojeli ili poje..ali? Nikad mi nije bilo jasno to,još od Vukovara i \"bićebiće mesa, biće mesa, klaćemo Hrvate\"

Samoistina - Sta ste posijali to ste i ubrali. Dok ste mislili da mozete bobijedeiti HR pijevali ste. Kad ste culi dolazi Blijesaak i Oluja pobijegli ste kao uvijek i ostavili svoje porodice sudbini. Junacina Srbske.sad lajete po forumu kao psi.

Srbi su U Hrvatskoj trojanski konj i samo čekaju da kad iz Srbije dobiju signal, da nam se opet napiju krvi Ovi Srbi koji su došli na naš forum provocirat su samo dokaz da će se Hrvatska morati ovog srbijanskogkog balasta u potpunosti riješit

.RATNI ZLOCINAC...!!!!! Mirko Norac (rođen 19.9. 1967.) je bivši general Hrvatske vojske i sinjski alkarski vojvoda, koji je 2003. godine osuđen na 12 godina zatvore za ratne zločine počinjene u Gospiću 1991. godine, te 7 godina zatvora za zločine počinjenejene tokom operacije Medački džep. Mirko Norac se rodio u selu Keve kraj Otoka u blizini Sinja. Nakon završene škole radio je kao konobar. Godine 1990., nakon prvih višestranačkih izbora u Hrvatskoj i dolaska na vlast HDZ-a pridružio se antiterorističkoj jedinici Lučko hrvatske policije - jezgru buduće Hrvatske vojske. Nakon što je sudjelovao u nekoliko okršaja u ranoj fazi rata u Hrvatskoj, u jesen 1991. je poslan u Gospić, koji se tada nalazio na liniji fronta između hrvatskih i krajiških snaga (podržanih od strane JNA). U septembru 1991. rukovodio je akcijom zauzimanja kasarni JNA kojom su se lokalne hrvatske snage naoružale. Ubrzo nakon toga postao je bliski suradnik lokalnog političara Tihomira Oreškovića poznatom po ekstremnim političkim stavovima, te se učlanio u stranku Hrvatski državotvorni pokret (HDP). U oktobru 1991. Norac je lično sudjelovao u masakru nekoliko desetina građana srpske nacionalnosti. Početkom 1992. dobio je čin pukovnika, a u jesen komandu nad 118. brigadom HV. Nešto kasnije je postao komandant 6. (kasnije 9.) gardijske brigade HV te sudjelovao u Operaciji Maslenica. U septembru 1993. sudjelovao je u Operaciji Medački Džep prikikom koje su počinjeni ratni zločini nad srpskim civilima. Godine 1994. Norac je imenovan alkarskim vojvodom, a godinu dana kasnije je sudjelovao u Operaciji Oluja. Rat je završio s činom general-bojnika, a godinu dana kasnije je imenovan komandantom Kninskog zbornog područja. U jesen 2000. godine, nakon dolaska Trećesiječanjske vlasti na čelo Hrvatske, Norac je zajedno s 12 generala potpisao protest protiv kriminalizacije Domovinskog rata, odnosno nastojanja tadašnjih hrvatskih vlasti da se počnu procesuirati ratni zločini počinjeni od strane hrvatskih snaga. Predsjednik Stipe Mesić je tada svu 12-oricu generala prisilno penzionirao, navodeći kao argument nedopušteno uplitanje vojnih oficira u politiku. S vremenom su počele spekulacije da Haški sud namjerava zatražiti Norčevo izručenje od Hrvatske kako bi mu se sudilo za sudjelovanje u gospićkom masakru. 8.2. 2001. protiv Norca je izdat nalog za hapšenje. Norac je zamolio zagrebačku policiju da mu omogući predaju u Rijeci kako bi izbjegao medije. Nakon što mu je udovoljeno zahtjevu je pobjegao. Ubrzo nakon toga u Sinju i drugim mjestima Dalmatinske Zagore su niknule barikade, odnosno došlo je do blokada saobraćaj nalik na balvan revoluciju. Oni su koincidirali s masovnim protestima u znak podrške Mirku Norcu, kao i protiv \"izdajničke\" vlade Stipe Mesića i Ivice Račana. Ti su protesti kulminirali s zborom u Splitu, gdje se okupilo oko 100.000 ljudi[1], a na kojem je sudjelovao i tadašnji vođa HDZ-a Ivo Sanader, tražeći da se prekine postupak protiv Norca i svih hrvatskih generala, odnosno spriječi njihovo izručenje u Hag. Protesti su duboko podijelili hrvatsku javnost - za jedan dio je Norac bio heroj i mučenik, a za drugi dio su protesti bili dio plana ekstremne desnice da se svrgne demokratski izabrana vlast. Sam Norac se predao policiji 22.2. nakon što je dobio garancije da će mu se suditi u Hrvatskoj, a ne u Hagu, gdje mu je kao maksimalna kazna umjesto 20 godina prijetio doživotni zatvor. Suđenje je održano u Rijeci, a 24.3. 2003. Norac je proglašen krivim i osuđen na 12 godina zatvora, postavši time prvi hrvatski general koji je od hrvatskog suda osuđen za ratne zločine. Pismenim putem Vrhovni Sud je objasnio presudu rječima da su Norac i Orešković na sastanku donijeli odluku o ubojstvu civilnih zatvorenika uz javno protivljenje Ivana Dasovića i da je Norac povikao: \"Moramo činiti, moramo izvršiti određene egzekucije nad određenim ljudima\". Potom je Norac napustio sastanak, otišao po zarobljenike i odvezao ih s vojnom pratnjom do mjesta egzekucije. Potom je po svjedočanstvima on izdao naređenje da se zarobljenici izvedu iz kamiona i da ih se ubije rječima \"Što se čeka?\". Kada su Hrvatski vojnici odbili izvršiti naređenje, a nakon što je on ubio zatvorenicu uzeo je drugog zarobljenika i potom izdao naređenje \"Pucaj što se ne puca!?\". Nakon toga prisutni vojnici su otvorili vatru[2] . 2004. godine je Tužiteljstvo Haškog suda protiv Norca, kao i protiv generala Rahima Ademija i Mladena Markača podiglo optužnicu protiv zločina u Operaciji Medački Džep. Godinu dana kasnije Međunarodni krivični sud sa bivšu Jugoslaviju je posebnom odlukom dozvolio da slučaj preuzme hrvatsko pravosuđe. Od proljeća 2007. se protiv tri generala vodio postupak na zagrebačkom Županijskom sudu. Norac je proglašen krivim i osuđen na sedam godina zatvora.

vau vau

U ovom periodu uništeno je 15 srpskih sela, izgorelo 900 kuća, otete su 4 devojke, a ubijeno 69 staraca, žena i dece. Šest lica poginulo je pružajući otpor albanskim napadačima. Na Kosovu i Metohiji svakodnevno su ubijani pojedinci ili manjenje grupe Srba, uglavnom od strane albanskih kvislinga, u drugoj polovini 1944. ređe. U Istočkom srezu 1943. i 1944. ubijeno je 95 Srba, pretežno starosedelaca (ne računajući streljane u Rakošu). U Ibarskom Kolašinu je od 9. septembra do kraja 1943. ubijen 21 stariji Srbin, dok su u 1944. živote izgubila 82 lica srpske nacionalnosti. Srbi su ubijani i u selima Goraždevac, Letina, Siga, Belo Polje, Vitomirica, Drsnik, Klina. Stanovništvo Kosova i Metohije stradalo je i u logorima i zatvorima koje su formirali italijanski, nemački i bugarski okupatori i Albanci. Najpoznatiji zatvori bili su u Gnjilanu, Peći, Prištini, Uroševcu, Đakovici. U Kosovskoj Mitrovici bilo je četiri zatvora. Koncentracioni logor u Prištini formiran je maja 1944. godine od strane Nemaca, a po inicijativi Džafera Deve. Tri dana pre nemačkog napuštanja Prištine, logor je predat albanskoj policiji. Brojno stanje zatvorenika u ovom logoru iznosilo je najviše do hiljadu ljudi, a iz logora je u 4 navrata, internirano oko 1500 ljudi. Veliki broj srpskog stanovništva je proteran sa Kosova i Metohije ili je bio prinuđen da pobegne sa ove teritorije, da bi izbegao smrt. Smatra se da je oko 40.000 Srba napustilo italijansku, 30.000 nemačku, a 25.000 bugarsku okupacionu zonu. Oko 100.000 Srba je pod prisilom otišlo sa Kosova i Metohije. Srbi su odlazili sa ovog područja sve do avgusta 1944. Poslednja grupa izbeglica iz Uroševca stigla je u karantinsku stanicu Ravni Gaj kod Knića 21. avgusta 1944. Položaj srpskog življa bio je najteži u italijanskoj okupacionoj zoni, iako je bilo pojedinačnih slučajeva zaštite Srba od strane italijanskog okupatora. Stanje je bilo teško u nemačkoj okupacionoj zoni. Najpovoljnije stanje bilo je na teritoriji koju je kontrolisala bugarska vojska, zbog velikog animoziteta i sukoba između bugarskog okupatora i albanskog stanovništva. Srbi su stradali i u izbegličkim kolonama i zbegovima: u Rugovskoj klisuri na putu za Crnu Goru, u izbegličkom logoru - zbegu u Baru od dizenterije je umrlo 300 dece mlađe od 5 godina; u zbegu u Pećkoj Patrijaršiji umrle su 102 izbeglice, u Đurakovačkom zbegu petnaest. Srbi sa Kosova i Metohije stradali su i u nemačkom streljanju (odmazdi) građana Kraljeva oktobra 1941. U Kraljevu je streljano najmanje 26 lica (Čikatovački transport). U karantinskoj stanici Ravni Gaj kod Knića od tifusa je umrlo 36 lica, u Raškoj takođe od tifusa više od 30 izbeglica. Jedini zvanični državni popis koji je 1964. izvršila SFRJ, utvrdio je da je na Kosovu i Metohiji stradalo 7927 ljudi, među kojima 4029 Srba i 1460 Crnogoraca. Najrealnije procene ukazuju da je u toku Drugog svetskog rata na Kosovu i Metohiji život izgubilo oko 10.000 Srba, koji su većinom stradali u direktnom teroru od strane Albanaca.

Srpsko stanovništvo se pred albanskim terorom sklanjalo u Srbiju, Crnu Goru, gradove i manastire na Kosovu i Metohiji, ili odlazilo u zbegove u susedna srpska sela. Okupatori su preduzimali kaznene ekspedicije i slali Srbe u internaciju u logore u Italijiji i Albaniji. Krajem juna 1942. Kosovo i Metohiju je posetio predsednik albanske vlade Mustafa Kruja. Tim povodom izdate su naredbe prefektima i potprefektima da sve Srbe starosedeoce proglase naseljenicima, te da ih, po tom osnovu, uz pomoć italijanskih i nemačkih službi, proteraju u Srbiju ili otpreme u koncentracione logore. To je bio nagoveštaj potpunog egzodusa preostalog srpskog stanovništva sa Kosova i Metohije. Krajem juna 1942. u okolini Prištine ubijeno je više Srba. Ova ubistva potvrđuje i poslanik NDH u Sofiji Vladimir Židovec u pismu od 5. septembra 1942. ministru inostranih poslova NDH Mladenu Lorkoviću. U delu tog pisma kaže se da su Albanci u Prištini i njenoj okolini ubili 100 Srba, „…Albanci na taj način ciljaju za tim da otjeraju Srbe iz kosovskog kraja.“ Tokom druge polovine 1942. albanske kvislinške formacije pojačale su teror u gotovo svim srpskim selima širom Kosova i Metohije. Jedan od najmasovnijih albanskih zločina nad srpskim stanovništvom dogodio se u Peći i okolini, u poslednjim mesecima 1943, nakon kapitulacije Italije, kada je streljano ili na drugi način ubijeno više stotina Srba. U pećkom srezu ubijeno je oko 130 Srba, a u samom gradu Peći oko stotinu. Kosovski puk su formirali oktobra 1943. Džafer Deva, Ago Agaj, Kemalj Bej i Maljuš Kosova. Od oficira puka po svireposti su se isticali Bislim Bajgora i Husein Grdovci. Pokolj Srba u Uroševcu i okolini dogodio se 11. i 12. septembra 1943, kada je ubijeno 60 Srba, od kojih je 48 likvidirano u gradu, a 12 izvedeno iz grada i, posle svirepog mučenja, ubijeno na mestu „Kamena glava“. Izvršenjem ovog zločina komandovao je Jašarević Amdija. U toku noći između 12. i 13. septembra ubistva Srba dogodila su se i u selima Nekodimu, Boroš selu, Duganjevu i Plešini. Masovno ubijanje Srba od strane albanskih kvislinga dogodilo se u starosedelačkom srpskom selu Brestoviku kod Peći. Do italijanske kapitulacije živote je izgubilo 12 meštana, da bi samo 13. oktobra 1943. bilo ubijeno 19 Srba. Oktobra 1943. Albanci su u selu Rakoš streljali 63 Srbina iz nekoliko sela. Od sredine 1943. pojačan je teror u Ibarskom Kolašinu. Novi napad na Ibarski Kolašin počeo je 3. februara 1944. iz više pravaca (Ribarići, Drenica, Istok, Suva Reka). Napadi Albanaca, koje je predvodio Šaban Poluža, prekinuti su 25. februara, posle akcije pripadnika JVuO.

Na teritoriji Kosova i Metohije tokom Drugog svetskog rata delovao je veliki broj oružanih formacija okupatora i albanskih kvislinga koji su odgovorni za većinu izvršenih zločina nad civilnim stanovništvom. Italijani su su od albanskog stanovništva formirali pomoćnu plaćenu policiju, poluvojničkeke dobrovoljačke formacije i bataljon fašističke milicije. Najznačajnije kvislinške albanske oružane formacije bili su vulnetari (dobrovoljci), žandarmerija, milicija, Kosovski puk (Regiment Kosova), bataljon 2. Prizrenske lige, 21. SS divizija „Skenderbeg“ i balisti - pripadnici Bali Kombtara. Značajnu ulogu u stvaranju i rukovođenju oružanim formacijama Albanaca imala je Druga prizrenska liga, formirana 16-19. septembra 1943. u Prizrenu, koja je proklamovala ujedinjenje Kosova i Metohije, Debra, Struge, Ulcinja i Tuzi s Albanijom. Najznačajniji rukovodioci Lige bili su Redžep Mitrovica, Džafer Deva, Bedri beg Pejani, Aćif Bljuta i Arslan Boljetinac. Prvi na udaru albanskog terora bili su solunski dobrovoljci, kolonisti i naseljenici. Njima je pljačkana i paljena imovina, tučeni su, ucenjivani, ubijani. U aprilu i maju 1941. popaljena su sva naseljenička sela u Metohiji, sem Vitomirice i Dobruše, ali su i ona spaljena u jesen 1941. Samo u pećkom, đakovičkom, istočkom i dreničkom srezu ubijeno je 162 lica, među kojima 14 sveštenika i 1 monahinja. Đakovički srez je prvi na Kosovu i Metohiji očišćen od naseljenika. Tokom 1941. u gradu Peći i njegovoj okolini dogodila su se brojna ubistva. U Goraždevcu kod Peći, u albanskom teroru ubijeno je 47 Srba. U istočkom srezu te godine je ubijeno 67 Srba, a sledeće 73. Najviše ljudi stradalo je 1943. godine, kada je ubijeno 135 lica. U selu Nova Šumadija kod Prizrena vulnetari su ubili sedam Srba. Izgon naseljenika iz Drenice, započet u vreme Aprilskog rata, okončan je u novembru 1941. godine, osim Srbice, koja je raseljena sredinom 1943. U prva dva meseca okupacije, u Drenici je ubijeno 90 naseljenika. Tokom leta 1941. počelo je opšte proterivanje naseljenika iz više dreničkih sela. Formirale su se i dve kolone izbeglica, koje su pratili italijanski karabinjeri. Jedna kolona je išla prema Glogovcu, preko Kosova Polja u Prištinu, a druga preko Srbice za Kosovsku Mitrovicu. Proterivanjima su prethodila ili sledila mnoga ubistva u Srbici, Voćnjaku, Kraljici, Ćirezu, Novom Poljancu i drugim selima. Ibarski Kolašin, kompaktna srpska teritorija u dolini Ibra, od Ribarića do Kosovske Mitrovice, bio je stalno na udaru albanskog terora. Ovu teritoriju napadali su vulnetari iz Drenice i Metohijskog Podgora. Jedan od masovnih napada dogodio se 30. septembra 1941. Najžešći udari na sela Ibarskog Kolašina trajali su do 10. oktobra 1941. Tada je spaljeno više od 20 srpskih sela. Progoni srpskog življa na Kosovu bili su slični kao i u dreničkim i metohijskim selima. Progoni, pljačke i ubistva Srba na Kosovu događali su se u selima Tankosić, Čerkez Sadovini, Mužičanu, Lugadžiji, Srpskom Babušu, Sazliji kod Uroševca, Krivovu, Donjem i Gornjem Gadimlju, Marevcu, Encu, Bandliću, Velikoj Dobranji, Čelopeku, Badovcu, Ariljači, Slatini, Muhadžir Babušu, Bujancu, Novom Mirašu, Lugu, Maguri, Srpskom Vrševcu, Kruševcu, Mazgitu, Poturovcu, Pomazatinu, Novom Selu, Dobrevu, Smoluši, Krajištu, Starom Grackom, Vrelu. Naseljeničko selo Grbole je 1941-1943. u više navrata bilo napadano od strane vulnetara. Meštani su hapšeni, tučeni, odvođeni u zatvore, logore i internaciju, ubijani. Krajem 1943. i početkom 1944, preostalo stanovništvo se iselilo u Srbiju.

tipićno srpski kad nestane argumenata počinje se vrijeđati, izgleda ako si toliko opterečen da kod kuče nesmiješ čistiti paučinu

Masakr u Škabrnji je bio srpski ratni zločin iz doba srpsko-crnogorske agresije na Hrvatsku. Izveli su ga domaći pobunjeni Srbi uz pomoć snaga JNA 18. studenog 1991. Za posljedicu je imao ubijena 84 Hrvata, 26 branitelja i 58 civila, odnosno,o, svako domaćinstvo u Škabrnji je nakon tog napada bilo \"zavijeno u crno\".

Pozdrav svim hrvatskim braniteljima i čestitam im na današnjoj godišnjici akcije \"BLJESAK\" koja je pokazala da su hrvati sposobni osloboditi svoj teritorij od \"Jugoslovena i Srba\" koji su godinama iscrpljivali i protjerivali hrvatski narod kao što je nakon nje došla akcija \"Oluja\"koja je pokazala da je kraj vladavine velikosrba i njihovih podanika.Bog i Hrvati !

srbi su u općoj bežaniji gazili svoje ljude

E, sad mi je jasno, Rubirosa, zašto si tako frustriran. Mora da ti stvarno nije lako živjeti u Zagrebu kad si tako ispunjen mržnjom prema Hrvatima. Zar je stvarno tako loše u Srbiji i Republici Srpskoj kad moraš živjeti među onima koje toliko mrziš? Ili si napokon shvatio koliko je Hrvatska naprednija država od Srbije? Samo zašto onda toliko pljuješ po svojoj novoj domovini?

....I ja sam medu ponosnih 4,09%. Tudjman, Miro Tudjman - moj predsjednik ......he he he

rubirosa gađani su, moj je grad gađan vise puta orkanima nakon dolaska Unprofora

Uostalom, zašto Hrvatska ne bi gađala one koji su joj okupirali trećinu njenog teritorija? Zar Saveznici nisu imali pravo bombardirati njemačke gradove?

bog te yebo,kakvi su ovo hieroglifi dolje?