Oporba se udružuje – uz pomoć Karića i Ljajića rušimo Vučića

Znate bas nas to ne zanima.

cetnici i ustase dva bratska naroda

Ma dajte molim vas - vrlo neozbiljan text. To je kao da napisete da Jadranka Kosor rusi sadasnju vladu HR. To je realno koliko da se Morava uliva u Jadransko more !!

Fašistička Srbija ... bila i ostala Antisemitizam je, pokraj militantnog osvajačkog genocidnog svetosavskog pravoslavlja, takodjer jedna od konstanti ideologije i politike Srpske pravoslavne crkve (SPC) i prije Drugog svjetskog rata i u tom ratu i sve do danas. Naime, SPCC je zapravo svojevrsna politička stranka, velikosrpska i čak rasistička , a pastoralni rad, dušebrizništvo su u njoj potpuno zanemareni. Uoči Drugog svjetskog rata u Srbiji je bujao i razbuktavao se antisemitizam, pri čemu su glavni generator bili fašistička stranka “Zbor” Dimitrija Ljotića i visoki crkveni velikodostojnici, kao i crkveni tisak. Ljotić je huškao srpsko pučanstvo ovakvim izjavama i pisanjem: “Eksploziv u srcu svome Jevreji upotrebljavaju za hrisćanska društva da ih razore i u propast bace. U svim domenima ljudskog života oseća se razorna delatnost jevrejskog duha”. Pa onda ovo: “Jevrejstvo pojavljuje se kao jedna društvena i nacionalna opasnost, koje se treba što pre oslobadjati”. Uzor i ideal za Ljotića bio je vodja Treceg Reicha i veličao ga je ovako: “ Hitler je orudje promisla Božjeg. Ali orudje koje se više zaustaviti ne može do potpunog ispunjenja postavljenog mu zadatka”. Veliki broj pravoslavnih svećenika bili su vrlo aktivni članovi “Zbora”. Najistaknutiji medju njima bio je glavni ideolog pravoslavlja i antisemitizma u srpskoj crkvi episkop Nikolaj Velimirović, koji je već 1934. godine dobio od Hitlera odličje. Vjerojatno u znak zahvalnosti on je 1935. u svojoj knjižici o sv. Savi pisao: “Mora se odati poštovanje sadašnjem nemačkom Vodji, koji je u XX. veku došao na ideju Svetog Save i kao laik poduzeo u svom narodu posao koji priliči jedino svetitelju, geniju i heroju”. Nekoliko godina kasnije - 1939. - on javno propovijeda rasizam: “Mi smo ljudi arijevske rase, kojoj je sudba dodelila počasnu ulogu... da plemena slabije rase i nize vere ne bi...”. U “Glasniku Srpske pravoslavne Patrijaršije” nisu bili rijetki slučajevi ovakvog pisanja o Židovima: “Jevereji su neprijatlej lukav kao zmija i opasan”. U tom listu objavljene su i ove izjave ondašnjeg patrijarha Varnave, dane njemačkim novinama 1937. godine: “Führer vodi borbu koja služi na korist celom čovecanstvu”, “ Bog je poslao nemačkom narodu jednog dalekovidnog Führera. Mi verujemo njegovoj iskrenoj reči”. Nešto prije toga Varnava je nazvao sovjetsku vlast “židovskom varaličkom bandom”. Njemačka je napala Jugoslaviju 6. travnja 1941. godine, a već 12. travnja njena je vojska bez ikakve borbe ušla u Beograd, napušten od jugoslavenske vojske i svih vlasti još prvog dana rata. Bezuvjetnu kapitulaciju generali kraljevske vojske potpisali su 17. travnja. Upravnik grada Beograda Miličević na sam dan ulaska Nijemaca obavijestio je plakatom gradjane da je već organizirana i naoružana srpska policija. Nekoliko dana kasnije upravnik Beograda postao je (i ostao do kraja rata) Dragi Jovanović, istovremeno i šef srpske policije, kasnije i šef srpske sigurnosti. Kakvu je neograničenu vlast imala srpska policija dokazuje izjava esesovca generala Haralda Turnera samo mjesec dana nakon ulaska u Beograd: “Trudio sam se da naročitom brzinom uspostavim rad policiskog aparata. Danas izvrsnu vlast u srpskoj zemlji vrši srpska policija i žandarmerija, kojoj je dato oružje... unutrašnji odnosi regulišu se preko domaćih organa, bez nemačkog mešanja”. Sam Dragi Jovanović u jednom izvješću Gestapou kaže: “Na beogradsku policiju okupacione vlasti su se mogle uvek osloniti. Svoje zadatke Specijalna policija je obavljala s velikim elanom i uspehom kao nijedna druga policija u gradovima okupirane Evrope”. A 1946. godine, na sudjenju u Beogradu, dodao je i ovo: “ Ti rezultati su bili bolji i veći nego rezultati i samog Gestapoa u Beogradu”. Prva četiri mjeseca na čelu Srbije bio je Milan Aćimović sa svojim Savetom komesara, a onda je vlast preuzela srpska vlada generala Milana Nedića, bivšeg ministra jugoslavenske vojske, pronjemački i antisemitski orijentiranog. Zahvaljujući zdušnoj suradnji svih srpskih vlasti i policije s Nijemcima, esesovac Harald Turner već je sredinom 1942. godine izvijestio: “Srbija (je) zemlja u kojoj je pitanje Židova i Cigana riješeno”. Franz Rademacher iz nacističkog Ministarstva vanjskih poslova javio je: “Židovsko pitanje u Srbiji nije više akutno, sada samo preostaje da se riješe zakonska pitanja koja se tiču imovine”. Šef njemačke službe sigurnosti u Srbiji A. Schäfer pohvalio se: “Beograd - jedini vćci grad Europe očišćen od Židova, postao je ‘Judenfrei’. Podsjetimo na povijesnu činjenicu: neslavno prvo mjesto u Europi u genocidu nad Židovima Srbija je zauzela samo tri mjeseca poslije sastanka Reinharda Heydricha, šefa njemačke službe sigurnosti, Heinricha Müllera, šefa Gestapoa i Adolfa Eichmanna, šefa specijalnog odjela za Židove, održanog 20. siječnja 1942. godine na jezeru Wansee kraj Berlina, kada je donijeta odluka da se (tek!) pristupi ”konačnom rješenju židovskog pitanja". Naime, posljednji Židovi u logoru Sajmište ubijeni su već koncem travnja-početkom svibnja te godine...

partizani i čejeni su u svim ratovima saveznici.... jesu li ili nisu petokraka i sajkača zajedno rusili Vukovar?

Srbija nije prošla katrzu,,,,, oni ili ne razumiju ili su toliko pokvareni da priznaju započeta 4 rata i sva 4 izgubljena.