Teoretičari kazališta još dvoje oko toga je li William Shakespeare pišući o Iliriji iz komedije "Na Tri kralja" zapravo mislio na dubrovačku kneževinu. Ali za Matka Sršena, iskusnog pisca koji je od te Shakespeareove komedije u dvanaestercu ispisao novo djelo nazvano "Na Sveta tri kralja", dileme nema. Za njega je Ilirija Dubrovnik, a Shakespeareov prethodnik Marin Držić autor čije djelo komotno može izdržati konkurenciju engleskoga slavnijeg kolege.
Tako je sa Sršenovom inglezarijom, a u režiji prekaljenog kazalištarca Ivice Kunčevića, dubrovačko Kazalište Marina Držića dobilo atraktivnu predstavu koja ima i kulturološko pokriće. Istina, pomalo svetački naziv predstave ne treba preplašiti one koji od dogme ipak više vole anarhiju. Sršenov je tekst prpošan i više se oslanja na maškare nego na kraj božićnih svečanosti. U toj renesansnoj raspusnosti Kunčeviću su od velike pomoći bili kostimi Danice Dedijer, glazba Ive Letunića i Konrada Lovrenčića, dizajn svjetla Zorana Mihanovića i koreografija Zrinke Japunčić, dok je scenografija Ivice Prlendera ipak ostala u recesijskom planu.
Na glumcima je bio iznimno težak posao jer su pred sobom imali arhaični jezik u stihu, a trebali su biti i ležerno-komični i maksimalno razgovijetni. I položili su ispit i djelovali vrlo ujednačeno. Nataša Dangubić je kao Sršenova Pera (iliti Shakespeareova Viola) ponovno dokazala nevjerojatnu lakoću glumačke transformacije, ona je i rasno žensko i skladni muškić. Zijad Gračić bio je autoritativni Knez, Frane Perišin izvrstan u ulozi ljubavnog gubitnika dunda Nike, Glorija Šoletić erotična zavodnica, a Joško Gverović stameni Pjerin. No, pravi motori renesansnog i podrugljivog držićevskog duha predstave bili su Maro Martinović i Branimir Vidić kao konte Dživo i konte Džono, Izmira Brautović kao Gruba i Mirej Stanić kao Propumanica. Oni su predstavi dali snagu univerzalne, a zapravo tragične farse.
>> Harms površnost i besmisao koristi kao najavu za ovo vrijeme